BIAŁOKOSKIE – jezioro rynnowe o bogatej linii brzegowej, z dwoma półwyspami na zachodnim, zalesionym brzegu. Nad wschodnim brzegiem jeziora znajduje się wieś Białokosz. Z jego północnego krańca wypływa Strumień Białokoski łączący jezioro Białokoskie z jeziorem Chrzypskim. Zbiornik posiada kilka mniejszych dopływów w południowej części i dopływ z jeziora Lubocześnickiego.
Jezioro Białokoskie jest charakterystycznym przykładem jeziora polodowcowego położonego wzdłuż stromych wzgórz morenowych.
BIELSKO - wieś sołecka w gminie Międzychód, przy drodze wojewódzkiej nr 182, nad rzeką Bieliną przy północno-zachodnim brzegu jeziora Bielskiego. Wieś położona na rogatkach Międzychodu, z powodu bezpośrednio graniczącej z zabudową miejską osiedlowej zabudowy miejscowości określana jest mianem jego wschodniego przedmieścia.
Bielsko zostało wspomniane po raz pierwszy w 1288 roku jako wioska leżąca między rzeką Białą (Bieliną). Udokumentowane dzieje osady sięgają końca wieku XIII, kiedy to 12 maja 1288 roku Przemysł II nadaje ją jako źreb nad białą, przyległy do ville episcopi Belsco (łac. Wieś biskupa Bielsko) biskupowi poznańskiemu.
W okresie Wielkiego Księstwa poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej. Bielsko należało do okręgu międzychodzkiego tego powiatu i stanowiło odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas Kalkreuth.
Nazwa wsi przez całe stulecia nie zmieniła się. W roku 1306 nosiła nazwę Bilsko, w 1427 Bylsko później Byelsko. W 1501r. nosiła nazwę Bielsco, w 1722r. powróciła do nazwy Bilsko. Niemiecka kronika ewangelicka posługiwała się w latach 1699/1700 nazwą Biltzig, w roku 1712 Bilzik, ale nie weszła ona do użytku i już w XIX-wiecznych niemieckich wydawnictwach trzeba było objaśniać ją polską nazwą Bielsko, która pozostała urzędową nazwą dla wsi i majątku.
Miejscowość należy do wsi bardzo dużych, liczących ponad 1000 mieszkańców. Pod względem ludności jest największą wsią gminy i drugą w powiecie. BIELINA – strumień łączący jeziora Ławickie i Janukowo
BŁOTO – osada leśna wsi Bucharzewo w gminie Sieraków. Znajduje się tu znana baza turystyczna „Matecznik Błota”.
BOBROWY ZAKĄTEK – ścieżka edukacyjna zlokalizowana w Puszczy Noteckiej w okolicy wsi Kaplin
BUCHARZEWO – mała wieś w powiecie międzychodzkim, w gminie Sieraków. Wieś rozrzucona jest nad Wartą, na nadrzecznych enklawach Puszczy Noteckiej, około 7 km na wschód od Sierakowa.
Obecne Bucharzewo to teren dwóch dawnych wsi olęderskich: powstałego w roku 1691 Bukowca i istniejącego od roku 1722 Bucharzewa. Wsie powstały dla karczunku nadrzecznych zarośli i zagospodarowania terenów.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi mniejszych w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej. Wieś należała do okręgu sierakowskiego tego powiatu i stanowiła część majątku Sieraków, którego właścicielem był wówczas rząd pruski w Berlinie.
Od 1970r. we wsi funkcjonuje schronisko turystyczne „Chata Zbójców”, założone przez działaczy Zrzeszenia Studentów Polskich w Poznaniu.
Na północny wschód od schroniska znajduje się 3 km ścieżka przyrodniczo-leśna „Ostępy Puszczy Noteckiej”.